Bij een burn-out (of bore-out) is mijn eerste advies dan ook: ga doen wat je als kind het liefste deed. Puzzelen, playmobiel, hutten bouwen – het maakt niet uit. Je favoriete kinderactiviteiten passen van nature bij je en daar haal jij dan ook je energie uit.

Als je al je sterke en kleine KernTalenten kent, weet je ook hoe je jouw werk optimaal moet inrichten. Dat betekent niet dat iedereen die graag met lego speelde in navolging van Nathan Sawaya lego-artist moet worden. Hoewel ik wel denk dat hij erg hoog scoort op werkgeluk. Wel is het goed om te weten dát je een bepaalde creativiteit in je hebt en welke dat is. Dan kun je er ook bewust voor zorgen dat het een plek krijgt in je loopbaan.

Als ik Amanda leer kennen in mijn coachingspraktijk, heeft ze zich grotendeels afgezonderd van mensen. Ze is hard op weg het zonderlinge kattenvrouwtje te worden. Ze zegt dat ze zich vooral prettig voelt thuis met haar katten of tijdens lange wandelingen door het bos. Maar ondanks deze zelfgekozen solitaire levensstijl gaat het niet goed met Amanda. Ze is somber en vindt het moeilijk om voor zichzelf te zorgen.

Ken je het gevoel dat je elk moment door de mand kunt vallen? Dat op een dag blijkt, dat jij totaal niet voldoet aan de eisen die gesteld worden. Ondanks alle diploma’s en credits die je tot nu toe voor je werk hebt gekregen, voel je continu die dreiging. Je wordt ontmaskerd als een ware oplichter, omdat je eigenlijk niet bekwaam blijkt te zijn in wat je doet.

Onomwonden leg ik mijn klant uit dat je pas kunt groeien als je een stap buiten je vertrouwde patroon durft te zetten. Buiten je comfortabele routine ligt de uitdaging waarin je verder ontwikkelt. Je hebt er moed voor nodig, maar het doet geen pijn. En dan zet ze me voor het blok: “Jij was toch degene die vindt dat ik me minder aan moet passen aan de buitenwereld? Hoe kan ik nou tegelijk vertrouwen op wat goed voelt en buiten dat vertrouwde patroon stappen omdat ik daar ga groeien?”

Afgelopen zaterdag zat ik op Het Festival van Talent bij een lezing over omgaan met autonome kinderen. De spreekster vindt de autonomie van een persoon het hoogste goed en predikt dit vooral te stimuleren in de begeleiding van kinderen naar volwassenheid.

Voor een deel kan ik meegaan in dit gedachtegoed. Het is fantastisch als je een kind stimuleert zelf een smaak te ontwikkelen door het zijn eigen kleren uit te laten kiezen. En waarom zou een kind niet zelf mogen bepalen of het zijn jas aandoet als het naar buiten gaat? Laat maar ervaren of het te koud is of niet.

Heb je wel eens op de geschatte aankomsttijd op je gps gelet als je haast hebt? Nog net even dat stoplicht meegepakt; iedereen voorbij geraasd op de snelweg; snel even voorgegaan bij die kruising waar iedereen op elkaar stond te wachten; een boete voor te snel rijden riskeren want je bent al te laat… en toch… wat scheelt het? Op een rit van 50 kilometer kom je misschien net een minuutje eerder aan. Een minuut die je ruimschoots nodig hebt om de stress in je lijf weer te boven te komen voordat je over kunt tot dat waar je zo laat voor was.